کمی مانده به آخر

گر چه روز بود اما برای من چیزی کم از شب سیاه نداشت،دیگر نه ضجه های فرزندانم محل توجهم بود و نه ناله های همسرم،چرا که برق چشمان فرزندانم که گویا منتظر پایانم بودند و حسرت همسرم از اینکه پشت و پناهش را از دست میداد برایم بسیار پررنگ تر از ظاهرشان بود

نه جانی در پاهایم بود و نه رمقی در دستانم،هر انچه کردم انگشتی بجنبانم،نتوانستم که نتوانستم

خوب میدانستم که این چنگال مرگ است که رفته رفته مرا اسیر خود میکند

خواستم زبان بچرخانم و از افسوسهایم بگویم که گویا مرگ پیش دستی کرده بود و مهر خاموشی بر زبانم زده بود

ای وای از این دنیا و دنیا پرستیهایم،ای وای از این همه مال که چه حلالها که حرام نکردم و چه حق ها که ناحق نکردم تا بدست اورم

ای وای از این همه دنیایی ها که عمرم را صرف بدست آوردنش کردم و حالا باید میگذاشتم و میرفتم

ای وای از حاصل عمرم که لذتش را دیگران خواهند برد و گناه گرد اوریش با من

گر چه بی فایده بود اما از بی حاصلی عمرم سراسر پشیمانی وجودم را فرا گرفته بود

به یاد رقبای دنیا پرستم که همیشه به من رشک می ورزیدند افتادم و گفتم ای کاش همه ی این اموال از آنها بود و کیفرش بر دوش من نبود

در همین افکار بودم که گویا جهان ساکت و خموش شد

اما ای وای که این دنیا نبود که آرام گرفته بود بلکه گوشهایم بود که دست از شنیدن کشیده بود و اسیر مرگ شده بود

هراس تمام وجودم را فرا گرفته بود،چیزی به پایان دنیاییم نمانده بود،هراسان به لب و دهان اطرافیانم مینگریستم بلکه سر از الفاظشان در آورم

گر چه سودی نداشت و این آنها بودند که باید سر از افکارم در می اوردند بلکه رستگار شوند

گرم در افسوس و پشیمانی بودم که تنها چیزی که از جسم دنیاییم باقی مانده بود،یعنی چشمانم هم سویش را به چنگال مرگ سپرد و من ماندم و تنی بی جان و اطرافیانی هراسان،که هر آنچه از دستشان بر می آمد میکردند تا هر چه زود تر تنم را به خاک بسپارند
نه میتوانستم سوگوارانم را مرهمی باشم و نه کسی فریا هایم را میشنید
طولی نکشید که من ماندم و تنی علیل و به خاک سپرده با کوله باری از گناه که به زودی برای تک تک آنها باید پاسخگو می بودم
قصه ی مرگ بر گرفته از خطبه ۱۰۹نهج البلاغه

بازدیدها: ۱۹۰