شعر شُکر خودا، با گویش ولاتی-پیکومی+ صوت
روزگار هَمه مُن چِه تال چِه شیرین وِرووَ
هَرکِه ناشُکری کِرو خودا عاذابُش کِرووَ
کاکاجُن هَمَش بُووا دَسِّ خودا دَرد نَکِرو
هَرکه خُو خودا نَبو هِی غَم و غُصه خِرووَ
تو گُ پول دارِ یِده به پِکره بیچاره ها بِه
عُزرائیل داگُ بامَه پول دارُ بی پول بِرووَ
اگه خُو ماتُ پُووُت بُوای چِرا نَمبِریَه
مالی طول نَکِشووهِ گُ خودا بیخ ناد گیرُووَ
هِدرا پایده نِدارو گُ هی دومَم جاعم کِریَه
مِگه چَند عامر کِریه آخِرُش آدم مِرووَ
دُوروُ دِلَنگ نَوا گُ پول زیاد پیدا کِرِه
اگه پول حلال نَبو یگباره مال وَرپَرووَ
بِشَه قُربان قَدُت یه کاری باری پیدا کَه
آخه جِشتو گُ بُواین پُلُنی هِی وَر چَرووَ
اگه گوت ملائکه هَمَش دعا دِرِت کِرن
شو و رو شُکر خودا کَ نعمَتا خوش آوروَ
شاعر: شیخ غلامحسین جعفری پیکانی،و خوانده شده بیش از ۲۲ سال قبل با همخوانی مرشد عباس فاتحی
با گوشواره: هر که ورچینوه هر چی کاروَ
بازدیدها: ۴۳۵