حسرت و غفلت

روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خواست

آن طرف تر تک کلاغی به هوا خواست

 

این پرید و آن پرید ،هر دو پریدند،ولی

این سیه آن هم سیه، هر دو سیاهند ،ولی

 

این یکی بال گشود و سوی افلاک پرید

آن یکی با دو سه تا بال ،سر یک بام پرید

 

این یکی آن ته افلاک غریب بود ، غریب

آن یکی هم بی نوا باز غریب بود، غریب

 

این سیاه سر بام ،سر سوی افلاک کشید

ناگهان دید عقاب از ته دل آه کشید

 

چه ابهت چه مقام و چه جلالی دارد

بی جهت نیست چنین حال و هوایی دارد

 

من اگر جای کلاغ باز و عقابی بودم

آسمان را بی گمان شه و شاهی بودم

 

شرمسارم چون کلاغم  من کلاغ

بر دلم باشد هزاران آه و داغ

 

از قضا چشم عقاب هم خیره شد بر آن کلاغ

از همان افلاک آهی کشید آن هم چه داغ

 

خوش بحالش بی خیال است این کلاغ

شادمان پر حس و حال است این کلاغ

 

کاش بودم من کلاغی پر سیاه

باز بودن چیست جز حرص و آه

 

آن طرف تر در قفس، بی نوا مرغی سیه

خیره بود هم بر کلاغ و هم بدان باز سیه

 

گفت کاش باز بودم یا زشت کلاغی بی نوا

هرچه باشم بهتر از مرغی به دام و بی نوا

 

الغرض این چنین است روزگار من و ما

العیان حسرت است حاصل عمر من و ما

 

آدمیم و العجب از آدمیت غافلیم

غافل از خود در خیالی دیگریم

رسول سلیمانی

بازدیدها: ۱۲۸